Queridas familias, acampados e acampadas, compañeiros e compañeiras,
Hoxe escribo eu, a directora do campamento… ou como me chamaron estes días: *»la direee»*.
Este foi o primeiro campamento que dirixín, con 28 nenos e nenas ao meu cargo, e confeso que a responsabilidade era enorme. É imposible non sentir nervios nunha situación así, pero algo que me tranquilizaba era pensar que tanto os acampados coma os monitores tamén estaban nerviosos, igual ca min.
Este campamento foi moi especial para min, non só polas actividades únicas que fixemos como a visita á base de helicópteros, ver animais, ou estar nunha instalación no cumio dunha montaña, senón polas persoas que o formamos.
Dirixir non sempre é sinxelo. Hai momentos de cansazo, decisións difíciles e moitas horas de preparación. Pero todo iso paga a pena cando ves os sorrisos dos nenos, cando unha actividade que levou días organizar sae ben e se converte nun recordo inesquecible.
Ver como desfrutan, como fan novas amizades e como medran nestes días, é algo que non se pode explicar con palabras.
Eu tamén fun acampada de pequena, e sempre tiven presentes aos meus monitores. Eles estaban alí cando choraba polas noites, cando me facía unha ferida ou cando, aínda medio durmida polas mañás, eles bailaban con alegría sen apenas durmir. Por iso, intento devolver o que eles fixeron por min e transmitir esa mesma ilusión.
Quero dar as grazas ao equipo de monitores deste campamento. Grazas por quedar polas noites preparando actividades, por poñer tantas ganas e esforzo cada día, por estar aí para os nenos e as nenas, sempre con paciencia, enerxía e moito agarimo.
Dirixir este campamento non foi fácil, e xa o sabía. Pero foi, sen dúbida, unha experiencia fermosa.
Levo comigo moitas aprendizaxes, momentos compartidos e persoas que deixan pegada. Cada un de vós ten algo especial, algo único, e foi un pracer poder coñecervos e vivir este anaco de verán convosco.
Con todo o meu cariño,
A dire, Nube